سی و نه شنبه

تا یه جایی از امروز خوشحال بودم و بعدش همه شادی و خوشحالیم تبدیل شد به نگرانی و ناراحتی. بهش حق میدم نگران باشه و بخواد با یکی درد دل کنه ولی دلم نمیخواست به کسی بگه حالا استرس تمام وجودم رو گرفته و فکر میکنم قرار نیست خوب بشم که اینجوری نگرانیش رو بروز داد. دلم فریاد میخواد و گریه انگار همیشه عمر شادی من کوتاه باشه. شاید عمر منم به همین اندازه کوتاهه بریدم یهو بریدم از همه چیز چرا همه اتفاقها شنبه میوفته.